|
|
|
|
|
Verkrijgen van beroepserkenningHet specifieke restauratie-ambacht heeft een bredere inhoud dan de ambachten die eraan ten grondslag liggen.RESTAURATOR (de (m); -s) hersteller, iemand die restauraties verricht.
Een restaurator houdt zich bezig met het geheel van procédés en bewerkingen waarmee getracht wordt om geschonden of gewijzigde objecten van kunst en kunstnijverheid te herstellen op een wijze die historisch, technisch en natuurwetenschappelijk verantwoord is met inachtneming van esthetische en ethische aspecten. Het restauratievak wordt door ons gezien als een relatief vrij nieuw ambacht dat zich steeds verder ontwikkelt. Het vak kent inmiddels verschillende disciplines met vaak verschillende specialismen die vanzelfsprekend nauw verwant zijn aan een of meerdere ambachten. Voor alle restauratoren geldt dat zij bij het realiseren van kwalitatief hoogwaardig restauratiewerk de ambachtelijke technieken, dus het handwerk goed dienen te beheersen. Men moet ook grondig kennis hebben genomen van de ons overgeleverde vaktheorie en de praktische toepassing daarvan. Een te behandelen object kan als een historisch document worden beschouwd. Het is op een moment in de evolutie van het ambacht vervaardigd waardoor het een schat aan informatie over de vervaardiging van dergelijke objecten in juist die periode herbergt. De restaurator is bij uitstek geschikt om deze informatie aan een object af te lezen omdat hij immers vanuit zijn ervaring met het handwerk, en het gebruik van materiaal en constructiewijzen, heeft geleerd om tal van eigenaardigheden waar te nemen en te kunnen verklaren. Om deze bevindingen niet verloren te laten gaan en tevens de resultaten van restauratie en conservering inzichtelijk te maken, wordt gezamenlijk aan criteria gewerkt voor een basisregistratie waarin onderzoeksresultaten worden neergelegd in een documentatie die de toestand en het milieu van het object bepaalt en de motieven voor behandeling ondersteunt en het resultaat van de handelingen verklaart.
De leden van het Restauratieconvergent gaan er vanuit dat restauratoren in belangrijke mate erkenning verkrijgen door de resultaten van hun werkzaamheden en de plaats die zij als ambachtsman innemen tussen alle bij het behoud van cultuurhistorische objecten betrokkenen personen. De activiteiten van de vereniging zijn er opgericht om een zo breed mogelijk publiek inzicht te verschaffen in de afwegingen die worden gemaakt en de handelingen die kunnen worden verricht.
Het initiatief om in verenigingsverband aan erkenning van het restauratievak te werken is in 1983 ontstaan. Vier restauratoren uit uiteenlopende disciplines, kwamen bij het uitoefenen van hun vak veel overeenkomstige problemen tegen. Tijdens diverse ontmoetingen bij werkzaamheden aan dezelfde restauratieprojecten, kwamen zij tot de conclusie dat het alleen door samen te werken mogelijk werd om verbetering in deze situatie te bewerkstelligen. Een regelmatige uitwisseling van ervaringen was het eerste waar men naar streefde. De vereniging was in het begin van haar bestaan al direct actief betrokken bij de voorbereiding van De Restauratiebeurs te Zutphen in 1987. Op deze beurs werd de vereniging in een stand gepresenteerd. Men had zich vooral tot doel gesteld om zich als zelfstandig restaurator ten opzichte van de instellingsrestaurator te profileren. Bij contacten met andere collegae bleek tevens de behoefte te bestaan om de positie van de restaurator ten opzichte van opdrachtgevers, instellingen, particuliere verzamelaars en handelaren nader te bepalen. Het Restauratieconvergent organiseerde daarom een themadag rond dit onderwerp. Op 17 november 1987 kwamen geïnteresseerden in de St. Agaath Kapel te Amersfoort bijeen. Er was grote belangstelling van vertegenwoordigers uit de museumwereld, de wetenschap en andere direct bij de restauratie betrokken personen. Vrijwel iedereen onderschreef de absolute noodzaak om vanuit een meer gelijkwaardige positie tot samenwerking te komen.
Om bij een breed publiek een beter begrip over de deskundigheid van de restaurator te stimuleren werd tijdens een langlopende educatieve expositie rond “Het Deltaplan” in Museum Flehite te Amersfoort, door de leden kennis en ervaring ten dienste te gesteld van de bezoeker. Men was daartoe in 1993 gedurende tien weken, ieder weekeinde aanwezig. Het publiek kreeg door middel van een gericht advies over het behoud en eventueel de restauratie van door hen meegebrachte objecten. In 1996 werd ditzelfde concept herhaald in Kasteel-Museum Sypesteyn te Nieuw-Loosdrecht en Museum Het Slot te Veldhoven. 
|
|
|
|
|